เป็นรูปถ่ายใบเดียวที่รสได้ถ่ายกับแม่ เป็นที่ระลึกก่อนที่ท่านจะตัดสินใจทำบางอย่างเพื่ออนาคตของรส ซึ่งรสคิดว่ามันสำคัญมากๆ ถ้าไม่มีวันนั้นชีวิตรสก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร งั้นรสจะเล่าให้ฟังค่ะ

ย้อนอดีตหน่อยนะคะ คือรสเป็นเด็กต่างจังหวัด และเป็นโปลิโอตั้งแต่ 1 ขวบ ขาเดินไม่ได้ทั้งสองข้าง อยู่บ้านก็คลานเอาตามประสา ไปโรงเรียนก็ขี่หลังพี่หลังเพื่อนไปบ้าง ชีวิตก็ดำเนินไปแบบไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่ได้คิดถึงอนาคตของตัวเองเลย แต่คนที่คิดถึงอนาคตของรสก็คือแม่ค่ะ ท่านเห็นว่าโรงเรียนประถมยังอยู่ใกล้บ้าน มีพี่มีเพื่อนพอช่วยพากันไปได้ แต่ถ้าจบแล้วล่ะ ต้องไปต่อโรงเรียนมัธยมในเมือง ซึ่งระยะทางไกล เรียนก็ต้องย้ายห้องไปมา คงไม่สะดวกแน่นอน ครั้นจะให้รสเรียนจบแค่ ป.6 ก็ไม่รู้จะไปทำอะไรเลี้ยงดูตัวเองได้ ท่านเลยตัดสินใจครั้งสำคัญที่รสเกริ่นไว้น่ะค่ะ คือส่งรสไปเรียนโรงเรียนประจำสำหรับคนพิการที่ อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี 

วันที่ท่านไปส่งรสที่นั่น ขอบอกเลย ไม่อยากมา ไม่อยากอยู่ อยากกลับบ้าน น้อยใจแม่เหมือนกันว่าทำไมต้องให้รสมาอยู่ที่นี่ด้วย แถมวันนั้นแม่ก็เฉยๆ มากเลย พยายามทำและพูดให้รสรู้สึกว่าที่นั่นน่าอยู่ ได้เรียนนะ มีเพื่อนด้วย สุดท้ายรสก็ต้องอยู่ แรกๆ ก็ยังน้อยใจท่านนะ เคยเขียนจดหมายไปให้ท่านมารับกลับบ้าน แต่ท่านก็ไม่มารับ จนมารู้จากปากยายหลังจากแม่เสียไปแล้วว่า วันนั้นขากลับจากมาส่งรส ท่านเสียใจมาก ร้องไห้ตลอดเลย ข้าวปลาก็ไม่ลงรถมาทาน ยายบอกแม่ไม่ได้อยากทิ้งรสนะ แต่ท่านทำเพื่ออนาคตของรส ให้รสได้เรียนสูงๆ จะได้ทำงานสบายๆ เลี้ยงตัวเองได้ 

การตัดสินใจของแม่ครั้งนั้นทำให้รสได้เรียนหนังสือจนจบ ม.6 ได้เรียนดีไซน์และตัดเย็บเสื้อผ้าตามที่อยากเรียน ได้เรียนคอมพิวเตอร์เพื่อได้ทำงานสบายๆ ตามที่แม่อยากให้เป็น ล้วนเป็นสิ่งที่รสคงไม่ได้สัมผัสแน่ๆ ถ้ารสยังคงใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม 

ชีวิตหลังเรียนจบ รสก็ได้ทำงานเลี้ยงดูตัวเองได้อย่างที่แม่ต้องการเลย งานสบายๆ ที่ใช้สมองใช้ความสามารถที่เรามี ทำงานที่คอนโดฯ บ้าง งานโรงแรมบ้าง งานบริษัทฯ บ้าง ทำให้รสได้มีชีวิตที่เหมือนคนอื่นทั่วไป 

สิ่งหนึ่งที่รสรู้สึกว่าสำคัญมาก คือรสได้มีสังคม รสได้มีเพื่อน ได้รู้จักคนมากมาย จนทำให้ความแตกต่างทางร่างกายมีช่องว่างที่แคบลง รสได้ทำอะไรต่ออะไรหลายสิ่งอย่างเลย ได้กิน ได้เที่ยว บลาๆๆ 

ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็มีสิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตหลายสิ่งเหมือนกัน แต่ที่สุดในชีวิตคนธรรมดาอย่างรส คือรสได้ไปเที่ยวประเทศนอร์เวย์เดือนนึงค่ะ เป็นประสบการณ์ที่รสคงหาไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้ ทำให้สังคมและโลกทัศน์ของรสกว้างมากขึ้น

ทั้งหลายทั้งปวงที่ผ่านมา ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม นั่นคือการที่รสได้ใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาคนหนึ่งค่ะ ปัจจุบันนี้รสกลับมาอยู่กับครอบครัวน้องชายแล้ว มาช่วยกันทำงานกะน้อง ช่วยดูแลกันและกัน อยากให้แม่มาอยู่ตรงนี้จัง อยากให้แม่เห็นอนาคตของพวกเรา เห็นหลานๆ ที่น่ารัก และที่สำคัญรสอยากจะกราบขอบคุณแม่มากๆ ที่ให้ชีวิตให้อนาคตแก่รส รสรักและคิดถึงแม่มากๆ รสจะจดจำทุกภาพความทรงจำของเรา แม้มันจะเป็นความทรงจำสีจางๆ ก็ตาม แต่มันจะอยู่กับรสไปตราบลมหายใจสุดท้ายของรสเช่นกันค่ะ