เป็นสิวครั้งแรกตอนช่วงปลายๆม.3 ค่ะ ตอนนั้นต้องแต่งหน้าบ่อยเพราะมีงานโรงเรียน แล้วคงล้างเครื่องสำอางไม่เกลี้ยง เลยทำให้สิวขึ้นเยอะมากๆๆๆ ที่แย่กว่านั้นคือมันไม่หายอีกเลย(คงตรงกับช่วงฮอร์โมนกระฉูดพอดี) 

พอขึ้นม.ปลายเลยเป็นช่วงแย่ที่สุด เพราะสิวเต็มหน้าจนใครเห็นก็ทัก หมดความมั่นใจเยอะมาก ประกอบกับทางบ้านไม่ยอมให้หาหมอเพราะมีความเชื่อว่าหมอเลี้ยงไข้ ตอนนั้นเลยได้แต่พยายามแบบเด็กที่อ่อนปสก. คือ รักษาความสะอาด ล้างหน้าบ่อยมาก ล้างๆๆจนหน้าลอก(ตอนนั้นคิดว่าดี) และหาหาสมุนไพรมาพอก ใครแนะนำอะไรมาก็ใช้(ชอบมีคนแนะนำให้ใช้โน่นใช้นี่ตลอดเลย) ซึ่งเป็นวิธีที่ผิด สิวก็ไม่หาย แถมบางทีเป็นหนักกว่าเก่า TT

พอขึ้นมหาลัยชักไม่ไหวกับมันแล้ว ตัดสินใจเจียดตังค์ค่าขนมไปหาหมอเอง และสิวก็ดีขึ้น หาหมอได้เกือบสองปี ชักจ่ายเงินไม่ไหว เลยออกมาซื้อยารักษาเองโดยเอาแนวทางมาจากการหาหมอมานานนี่แหละ และหาความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแลผิวหน้าที่มีสิวอย่างถูกต้องไปด้วย เลยรู้ว่าเราควรใช้ผลิตภัณฑ์แบบไหน และรักษาความสะอาดยังไง ตอนนี้ด้วยวัยที่มากขึ้น และปสก.ที่แก่กล้า จึงรับมือกับปัญหาสิวเองได้แล้วค่ะ