ฉันจำได้ว่าเป็นสิวครั้งแรกตอนประมาน ป.6 (อายุ12ขวบ) ตอนนั้นเพิ่งเป็นยังไม่มาก ก็เริ่มหัดใช้โฟมล้างหน้า หลังจากนั้นก็เป็นสิวอยู่เรื่อยๆ จนเยอะมาก ก็ไปหาหมอ กินยา ทายา ก็หาย พอหมดยาก็เริ่มมาอีกละ แล้วก็ไปหาหมออีก คือสภาพหน้าตอนนั้นคือแบบสุดๆอ่ะ เป็นเยอะมากจนเรากลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองไปเลย (ตอนนั้นคิดว่าคงเป็นเพราะกรรมพันธุ์ เพราะว่าคุณแม่ก็เป็นสิว แล้วรักษากี่ครั้งๆก็ไม่หายขาดสักที) จนเราก็เริ่มปลง ว่าเฮ้อ! ไม่หายก็ช่างแม่ง ขี้เกียจหาหมอล่ะ ก็เลยเริ่มรักษาด้วยตัวเอง คือ "เริ่มดูแลตัวเองมากขึ้น เริ่มหาใช้ผลิตภัณฑ์ที่เหมาะกับหน้าเรามาใช้ ทาครีมกันแดดเป็นประจำ กินผักผลไม้เยอะๆ ลดของมันๆทอดๆ ดื่มน้ำเยอะๆ กินวิตามินบำรุงบ้าง" ก็ทำอย่างนี้มาตลอดหลายปี จนปัจจุบัน อายุ20ปีแล้ว ก็หายจากการเป็นสิวแบบหายขาด จะเป็นบ้างเวลาเป็นประจำเดือน แต่ก็แค่เม็ดสองเม็ด ที่สำคัญ***อันนี้สำคัญมากจริงๆ*** คือ ถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆอย่าแต่งหน้าเด็ดขาด คือนอกจากจะทำให้เป็นสิวแล้ว หน้ายังกร้าน และแก่ด้วยจริงๆ และก็พยายามหาผลิตภัณฑ์ที่เหมาะกับผิวเรา แล้วใช้แค่ตัวนั้นๆ อย่าเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะว่าจะทำให้หน้าเราแพ้ง่าย ทุกวันนี้ก็แฮปปี้กับสภาพหนังหน้าประมานนึงแล้วคะ ก็คงเหลือแต่รอยสิวให้ดูแลกันต่อไป สู้ๆค่ะ :)